Als je doorgaans om acht uur ’s avonds aankomt in de Borderline op een concertavond, ben je ruimschoots op tijd. Plaats zat op de parking en plaats zat aan de toog (woeha). Niet zo vanavond ! De tent zat al goed vol, alsof iedereen zeker wou zijn van zijn plaatsje onder de toneelspots van de Border. En gelijk hadden de vroege vogels, want een uurtje later zat de tent nokvol.
Voor wie deze kleine volksverhuizing ?

Op het programma stond Eric Sardinas, blues-rocker van formaat en slide-gitarist par excellence. Hij is de enige legitieme erfgenaam van Johnny Winter, voor diegenen die het al zo goed als zeker wisten heeft hij het nogmaals bevestigd, de twijfelaars heeft hij overtuigd. Hij kan urenlang zijn publiek boeien met zijn gitaar-pyrotechnics, de bottleneck, of liever de brass tube, over de pink en al slidend telkens weer de juiste noten accentuerend aan soms duizelingwekkende snelheden.
Er waren problemen met de gehuurde Marshall stack waar Eric zou op inpluggen. De reverb deed het niet. Maar dat werd uiteindelijk handig opgevangen door Stany, sound-engineer van dienst, die reverb aanleverde vanaf de P.A. En klaarblijkelijk naar volle tevredenheid van Sardinas, want hij heeft er de ganse avond geen slecht woord meer over gehad. Aanleiding voor dit tournée door Europa was de presentatie van zijn nieuwe CD “Eric Sardinas and Big Motor”. Dat doet een beetje raar aan als je de CD al maanden van tevoren besproken hebt. Maar blijkbaar is de release in Europa dus drie maanden vóór de release in de US geschied. De man weet waar de bluesklepel hangt.

Dat maakte dat we een uitgebreide bloemlezing uit deze laatste CD hebben gekregen, en dat zit volkomen snor, want dit schijfje is een meesterwerkje dat thuishoort in de collectie van iedere rechtgeaarde bluesrockfan en zelfs bluesfan tout court. Want Eric schrijft en bedrijft zijn muziek met een uitgesproken respect voor de oude meesters. Zo is de Delta-slide alom tegenwoordig en refereert naar de prewar-dagen van de blues. Al heeft zijn Dobro een humbucker in neck positie, en gaat het een stuk luider zijn gang dan vóór W.O.II, toch blijft de geest van de oude bluesrakkers erin doorzinderen. Net zoals dat bij Johnny vóór hem al het geval was. En had je Son House een electrische gitaar gegeven in plaats van zijn National, om zijn “Death Letter Blues” te spelen, had hij precies eender geklonken.

Hij steekt van wal met “Just Like This”, krachtig en to the point, perfect geruggesteund door zijn magistrale rhythmsection, Big Motor. High octane blues. “Write Me A Few Lines” van ….van zijn eerste CD, “Down To Whiskey” van zijn tweede….Eric Sardinas trakteert ons op tweemaal een uur heerlijke bluesrock zoals iedereen aanwezig het leek begrepen te hebben. Niemand vond zijn verwachtingen oningevuld. Elk nummer werd onthaald op groot applaus. En Sardinas zag van onder zijn hoed dat het goed was en deed er nog een schepje bovenop.

Highlights van dit concert opsommen is eigenlijk onbegonnen werk, je kan eigenlijk alles in de gele fluo zetten van het eerste tot het laatste nummer. Met de mooie oosterse intro wil ik wel even ’s mans versie van “As the Crow Flies” aandikken. En het bisnummer “Roadhouse Blues” van The Doors, maar eerder doorbewerkt vanaf Jeff Healey’s versie, was ook een schot in de roos.

En als we daarbij dan nog de sterke prestaties van drummer Bernie Pershey rekenen, die overigens een pracht van een solo uit zijn hemdsmouwen schudde, alsof het twee keer niets was, en de topprestaties van superbassist Levell Price die onverwoestbare baslijnen onder Erics’s slidewerk etaleert, moet ik nu naar termen zoeken om dit concert te kwalificiëren. Het was stif goed. Of laat ik maar gewoon zeggen dat de man een waardige opvolger van Johnny Winter zal worden, of dat reeds is, ware het niet dat onze Johnny nog steeds niet aan zijn laatste winter toe is.

witteMVS